Ik lig in het ziekenhuis voor de derde keer op twee maand tijd en ik zie van de zevende verdieping de blaadjes onderaan in het Middelheimpark van de bomen vallen , één voor één, zachtjes tot op de grond, de kleurenpracht is er niet minder om van het tapijt blaadjes dat op de grond valt, ik denk ineens aan de tuinscheurkalender die ik van de zoon en schoondochter gekregen heb en verheug me al op het volgend jaar als alles weer zal bloeien, zoals ook het nieuwe kindje van hen , dat ons leven ook zal kleuren op zijn eigen manier en dat nu toch niet meer lang op zich mag laten wachten , waar blijf je? waar blijf je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten